به گزارش بستاپرس، از زباله‌های تولید شده در کشور نیم میلیون تن به کیسه پلاستیکی اختصاص دارد یعنی هر ایرانی روزانه به‌طور متوسط سه کیسه پلاستیکی مصرف می‌کند که ۹۶ درصد آن مستقیم وارد سطل‌های زباله می‌شود.
بیست و یکم تیرماه از سوی دوستداران محیط زیست«روز بدون پلاستیک»یا در واقع«روز بدون کیسه‌های پلاستیکی» نامیده شده است. در این روز معمولا دوستداران محیط زیست به آگاهی رسانی درباره مضرات پلاستیک مشغول می شوند و هر آن چه را که مردم بیشتر از همه می دانند باز برای آن ها تکرار می کنند! اما آیا این راهکار مناسبی برای مبارزه با هیولای پلاستیک است که هر روز کشور ما و حیات محیط زیستمان را بیشتر می بلعد؟ آن هم دقیقا زمانی که خلأهای قانونی زمینه ساز رشد روزافزون مصرف پلاستیک در کشور شده است!
درست است که این روزها، نانوایی ها پلاستیک را به طور رایگان در اختیار مشتریانشان قرار نمی دهند و بهای آن را می گیرند و این می تواند نوعی مبارزه با پلاستیک تلقی شود، درست است که حالا خیلی از مردمی که خطر پلاستیک را درک کرده اند از کیسه های پارچه ای چند بار مصرف استفاده می کنند، درست است که آگاهی رسانی در رابطه با خطر پلاستیک در حد اعلا صورت گرفته است و حالا دیگر همه افراد جامعه از مضرات پلاستیک آگاه هستند اما این حد مبارزه به قدری نا چیز است که نمی تواند حریف هیولای پلاستیک باشد.
شاید بتوان گفت در شرایط حساس کنونی که پلاستیک پایش را روی گردنمان گذاشته و مدام فشار می دهد، اولین راهکار، تصویب قوانین بازدارنده برای استفاده از پلاستیک است، این یعنی همان کاری که برای استفاده از کمربند در حین رانندگی اتفاق افتاد. آن زمان هم همه مردم می دانستند استفاده از کمربند تا چه اندازه می تواند از جان آن ها در مقابل حوادث ناگهانی مواظبت کند اما ترجیحشان این بود که آسایش عدم استفاده از کمربند را داشته باشند تا اینکه با کمی سختی استفاده از کمربند ایمنی را تقبل کنند.
حالا هم وضع به همان نحو است؛ در رابطه با استفاده از پلاستیک هم، مردم به خوبی می دانند که این ماده تا چه میزان جان و سلامتی شان را به خطر می اندازد اما ترجیحشان این است که آسایش استفاده از آن را با کمی سختی عدم استفاده از کیسه های پلاستیکی طاق نزنند. در این بین مسئولیت بر دوش متولیان امر است تا با تصویب قوانین سختگیرانه و بعضا جرایم نقدی سنگین، بساط پلاستیک را برای همیشه برچینند و این هیولای شکست ناپذیر و نامیرا را که با دست خودمان رشد کرده و حالا کمر همت به قتل عام حیات وحش در کشور ما بسته است، زمینگیر کنند.
همان کاری که مدتهاست کشور های دیگر به ویژه اتحادیه اروپا در حال انجام آن هستند. همیشه الگو برداری از چشم آبی ها کار بدی نیست. شاید بهتر است این بار از آن ها الگو برداری کنیم و به جای اختراع دوباره چرخ، راه های استفاده مناسب از چرخ را یاد بگیریم. شاید بهتر است این بار که پای حیات و ممات محیط زیستمان در میان است تعلل را کنار بگذاریم و دنباله رو آن ها باشیم. چرا که اگر تعلل کنیم یا دیر بنجنبیم، هیولای پلاستیک، اقتصادمان را هم زمین گیر خواهد کرد.
اروپایی ها در راستای مبارزات نفسگیرشان با هیولای پلاستیک، از سال 2030 تنها با کشورهایی واردات و صادرات خواهند داشت که بسته بندی محصولات آن ها زیست تخریب پذیر باشد و این یعنی اگر ما در مبارزه با پلاستیک عقب بمانیم و این مبارزه نفسگیر را آغاز نکنیم، از سال 2030 دیگر نمی توانیم با دنیا تعامل داشته باشیم و بدون شک چرخ اقتصادمان که همین حالا هم لنگ لنگان در حال حرکت است، کندتر خواهد شد. پس یا باید جایگزین مناسبی برای کیسه های پلاستیکی و هر آ نچه که صنعت بسته بندی را در کشور ما به PETها و پلیمرها گره زده است بیابیم، یا باید منتظر باشیم تا هیولای پلاستیک راه نفسمان را ببندد.
