به گزارش بستاپرس به نقل از دنیای اقتصاد؛ یکی از تعریف‌‌‌‌‌های تجدیدپذیری این است که یک ماده به‌طور طبیعی سریع‌تر از میزان مصرف دوباره تولید شود. تبدیل به مواد مبتنی بر الیاف، افزایش استفاده از فلزات و ترکیب پلیمرهای زیستی در پلاستیک‌‌‌‌‌ها، برخی از تاکتیک‌‌‌‌‌های کلیدی طراحان بستهبندی برای کاهش اثرات زیست‌محیطی است که می‌تواند جلوتر از رویکرد‌‌‌‌‌های قانونی و مصرف‌کننده باشد.
با این‌حال، روش‌های بازیافت پیشرفته مانند پیرولیز می‌تواند وسیله‌‌‌‌‌ای برای پر‌‌‌‌‌کردن مصنوعی مواد (از جمله پلاستیک) سریع‌تر از میزان مصرف‌‌‌‌‌شده باشد. با این پیشرفت‌های تکنولوژیک، تغییرات عمده در عمل و تعریف بسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌های تجدیدپذیر موردانتظار است.
لینوس لارسون‌‌‌‌‌گرین، مدیرعامل گروه بستهبندی سوئدی پول‌‌‌‌‌پک، می‌گوید: «مهم‌ترین پیشرفت در مواد تجدیدپذیر این است که چگونه اقتصلد چرخشی بزرگ‌‌‌‌‌تر می‌تواند مطلوبیت و ارزش را از مواد اولیه به حداکثر برساند و کارآیی فرآیندهای تولید را افزایش دهد.»
او می‌گوید: «آگاهی روبه‌رشدی در زنجیره ارزش بستهبندی برای ارزیابی تاثیر سیستمی و تفکر کلنگر، وجود دارد.»
متعادل‌کردن تجربه فیبر
نمونه‌‌‌‌‌ای از تفکر کلنگر که در حال انجام است، مسائل قیمت‌گذاری است که بسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌های سنتی مبتنی بر فیبر (کاغذ، مقوا و انواع مشابه) با آن مواجه هستند. گرین می‌گوید: «کاهش استفاده از کاغذ دیجیتال می‌تواند سهم بزرگی در انتقال بسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌های مبتنی بر فیبر با‌میلیون‌ها تن مواد اولیه داشته‌باشد، اما ساخت بسته‌‌‌‌‌های فیبر معمولی گران بوده و به انرژی و آب زیادی نیاز دارد.»
الیاف قالب‌‌‌‌‌گیری خشک این روند را تغییر می‌دهد و می‌تواند حداقل به اندازه ترموفرمینگ پلاستیک در تولید کارآمد باشد و ارزش و کاربرد الیاف تجدیدپذیر را افزایش دهد. به گفته گرین، بزرگ‌ترین چالش در منابع تجدیدپذیر و طراحی در سال۲۰۲۴ ایجاد تعادل بین تجربه مصرف‌کننده خواهد بود. یک بسته پایدار با درنظرگرفتن عملکرد، تجزیه‌‌‌‌‌پذیری، قابلیت بازیافت و هزینه تولید طراحی می‌شود.
با رویکرد مرسوم که در آن بسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌ها معمولا صدها سال عمر می‌کنند و قیمت آن بسیار رقابتی در‌برابر انرژی‌های تجدیدپذیر است، پلاستیک‌‌‌‌‌های مبتنی بر فسیل (منابع فسیلی) که از نظر عملکردی بیش از حد تاییدصلاحیت شده‌اند و طرفداران زیادی به دلیل مقاومت بالا، ماندگاری و عملکرد دارند، مخالف جایگزین‌‌‌‌‌هایی مانند فیبر هستند. مقرون‌‌‌‌‌به‌‌‌‌‌صرفه بودن، زمان و راحتی ارزش زیادی برای مصرف‌کنندگان دارد. با قابلیت بازیافت و طراحی برای استفاده، می‌‌‌‌‌توانیم بسته‌‌‌‌‌هایی بسازیم که متناسب با محصول باشد و صدها سال با آنها در اقیانوس‌‌‌‌‌ها درگیر نباشیم.
بوم بیوپلاستیک
فناوری‌های بازیافت شیمیایی می‌تواند پلاستیک را به یک منبع تجدیدپذیر تبدیل کند. در همین‌‌‌‌‌حال، لورنا رودریگز، محقق ارشد در ایم‌‌‌‌‌پلاس، می‌گوید: «پلیمرهای طبیعی تجدیدپذیر باید بدون‌توجه به فرآیندی که با آن استخراج می‌شوند، با فرآیند پلیمریزاسیون در طبیعت تعریف شوند.»
اصلاح‌نشده شیمیایی به این معنی است که ساختار شیمیایی بدون تغییر باقی‌می‌ماند. او می‌گوید که تعداد بیشتری از پلیمرهای تجدیدپذیر اصلاح‌شده غیرشیمیایی امسال وارد بازار خواهند شد. با توجه به اینکه شناخته‌‌‌‌‌شده‌‌‌‌‌ترین خانواده پلیمرهای طبیعی پلی‌‌‌‌‌ساکاریدها، پروتئین‌‌‌‌‌ها و لیپیدها هستند، برخی از پلی‌‌‌‌‌ساکاریدها و پروتئین‌‌‌‌‌ها خاصیت بازدارندگی خوبی در‌برابر اکسیژن و دافع روغن و گریس از خود نشان می‌دهند، درحالی‌که لیپیدها معمولا مانع خوبی در‌برابر بخار آب هستند. در سال۲۰۲۴، شاهد پیشرفت در پلیمرهای مبتنی بر نشاسته، جلبک، ژلاتین، آلژینات، کلاژن، کیتوزان و زین خواهیم بود.
ایم‌‌‌‌‌پلاس در حال‌حاضر روی ارزش‌گذاری زیست‌توده برای به‌دست‌‌‌‌‌آوردن پلیمرهای تجدیدپذیر کار می‌کند. بخش‌های جامد زباله‌‌‌‌‌های زیستی از ضایعات ماهی کاندیدای خوبی برای به‌دست آوردن پلیمرهای زیستی هستند. رودریگز توضیح می‌دهد که یکی از نمونه‌‌‌‌‌های این پروژه، پروژه DAFIA است که در آن محصولات با ارزش‌افزوده بالا به شکل پلی‌‌‌‌‌آمیدهای زیستی، بستهبندی سد ژلاتینی و پوشش‌‌‌‌‌های خوراکی و افزودنی‌‌‌‌‌های ضد‌شعله مبتنی بر زیستی به‌دست آمد. زیست توده لیگنوسلولزی همچنین به دلیل تجدیدپذیری، زیست‌‌‌‌‌سازگاری و زیست تخریب‌‌‌‌‌پذیری، به‌عنوان یک پلتفرم بیوتکنولوژیکی برای بسیاری از بلوک‌‌‌‌‌های ساختمانی شیمیایی مختلف برای جایگزینی پلیمرهای مبتنی بر نفت، یک نامزد بالقوه بسیار قوی درنظر گرفته می‌شود.
پلاستیک‌‌‌‌‌های تجدیدپذیر؟
درحالی‌که انتقادات زیادی به بازیافت مواد شیمیایی به‌عنوان راه‌‌‌‌‌حلی برای بحران زباله‌‌‌‌‌های بستهبندی شده‌است، از جمله مطالعاتی که شدت انرژی شدید (پیرولیز) و عدم‌سرمایه‌گذاری قابل‌‌‌‌‌توجه را نشان می‌دهد، بسیاری از سهامداران صنعت معتقدند چنین روش‌هایی عنصر مهمی از اقتصاد تجدیدپذیر هستند. توماس وبر، مدیر محتوا در ارائه‌‌‌‌‌دهنده راه‌‌‌‌‌حل‌‌‌‌‌های باندینگ ATS-Tanner، می‌گوید: «گرایش به سمت بازیافت مواد شیمیایی نیز به‌سرعت درحال‌توسعه است و اهمیت فزاینده‌ای پیدا می‌کند.»
بازیافت مواد شیمیایی، بازیافت انواع پلاستیک‌‌‌‌‌هایی را که قبلا نمی‌توانستند به‌طور موثر بازیافت کنند را ممکن می‌سازد. به ویژه، پلاستیک‌‌‌‌‌های پیچیده و بسته‌‌‌‌‌بندی‌‌‌‌‌های چند لایه که پردازش آنها در کارخانه‌‌‌‌‌های بازیافت سنتی دشوار است. هدف این است که زباله‌‌‌‌‌های پلاستیکی را به مواد خام با ارزش بالا یا برابر با قیمتی قابل‌فروش تبدیل کنیم. در همین‌‌‌‌‌حال، فارمر بیشتر تردید دارد که بازیافت پیشرفته یا شیمیایی بخش کافی یا جدایی‌‌‌‌‌ناپذیر یک آینده تجدیدپذیر باشد، بنابراین در حال‌حاضر تخمین‌زده می‌شود که برای بازیافت مواد شیمیایی پیشرفته به ۴۰میلیارد دلار سرمایه‌گذاری برای دستیابی به ۴ تا ۸درصد از کل عرضه پلاستیک تا سال۲۰۳۰ نیاز باشد.
با این حال، در سال۲۰۲۴ سرمایه‌گذاری بیشتری برای کمک به فاصله‌‌‌‌‌گرفتن از سوخت‌های فسیلی و دستیابی به اهداف چالش‌‌‌‌‌برانگیز پایداری انجام خواهد شد. با نرخ پایین بازیافت در سطح جهان، سرمایه‌گذاری بیشتر در زیرساخت‌های بازیافت مکانیکی و پیشرفته‌‌‌‌‌تر در سال۲۰۲۴ مورد‌نیاز است. ناتوانی تجهیزات مکانیکی بازیافت در جداسازی مواد در جریان بازیافت منجر به افزایش موارد غیرقابل بازیافت می‌شود، اقلامی که قابل بازیافت نیستند یا بیش از حد آلوده به مواد دیگر مانند غذا هستند. بازیافت مکانیکی ضایعات باکیفیت بالا، تمیز و تفکیک‌‌‌‌‌شده بسیار موثر است، بنابراین سرمایه‌گذاری در این فناوری در سال پیش‌رو حیاتی است.
